แอ่งโคราช

           วิบูลย์ ลี้สุวรรณ  (2542 : 173-174) กล่าวถึง ภาคอีสานเป็นดินแดนที่แยกจากลาวโดยมีภูเขาที่ยกขึ้นมา หันด้านชันไปทางภาคกลาง ด้านใต้หันด้านชันไปทางที่ราบต่ำเขมร ที่ราบสูงนี้ลาดเอียงไปทางตะวันออกไปสู่บริเวณที่ลุ่มแม่น้ำโขง บริเวณตอนกลางค่อนไปทางเหนือ คือ เขาภูพาน จากบริเวณใกล้ปากน้ำมูลทางใต้ขึ้นไปทางเหนือ โค้งประจบกับบริเวณที่สูงแถบภูกระดึง จังหวัดเลย ทำให้ภาคอีสานมีลักษณะเป็นแอ่งสองแห่ง คือ แอ่งโคราช เป็นแอ่งที่มีอาณาเขตกว้างขวาง มีแม่น้ำมูลและสาขาใหญ่น้อย คือ ลำน้ำชี ปาว และพอง ไหลผ่านลงสู่แม่น้ำโขง ทางภาคตะวันออก ส่วนแอ่งแผ่นดินตอนบนของที่ราบสูงเลยทิวเขาภูพานขึ้นไป คือ แอ่งสกลนคร มีเนื้อที่กว้าประมาณ 5.-100กิโลเมตร มี แม่น้ำสงคราม แม่น้ำพุ่ง ซึ่งไหลลงสู่แม่น้ำโขง มีหนองน้ำที่มีน้ำใช้ตลอดปี คือ หนองหาน จังหวัดสกลนคร เป็นหนองน้ำหรือทะเลสาบน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ

วิบูลย์ ลี้สุวรรณ.  (2542). ศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน.  กรุงเทพฯ : ต้นอ้อ 1999.