ประวัติศาสตร์อารยธรรมอีสาน
ไพฑูรย์ มีกุศล. (2532 : 33) กล่าวว่า
การดำเนินชีวิตของชาวอีสาน มาจากการนับถือศาสนา โดยมีวัดเป็นศูนย์กลางของชุมชน
พระสงฆ์ในหมู่บ้านมีความสำคัญต่อกิจกรรมทั้งในทางศาสนาและทางโลก
ในขณะเดียวกันพระสงฆ์ยังเป็นสัญลักษณ์ของความดีงามที่ชาวบ้านเคารพนับถือและเป็นผู้นำในการปฏิบัติศาสนกิจ
ประชาชนในภาคอีสานส่วนใหญ่ก็ยังคงปฏิบัติตามประเพณีเดิมที่บรรพบุรุษเคยปฏิบัติมา
เช่น ฮีตสิบสอง คอง (คลองสิบสี่) การนับถือพุทธศาสนาในดินแดนอีสานจึงเป็นการนับถือศาสนาแบบผสม
(Syncretism) กับความเชื่อดั้งเดิมคือการเชื่อในเรื่องลัทธิผีวิญญาณ
(Animism) เช่น
ผีบรรพบุรุษและสิ่งเหนือธรรมชาติและพิธีกรรมจากลัทธิพราหมณ์
จึงเรียกว่าการนับถือพุทธศาสนาแบบชาวบ้าน (Popular Buddhism)
ไพฑูรย์ มีกุศล. (2532). ประวัติศาสตร์อารยธรรมอีสาน. มหาสารคาม : โรงพิมพ์
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น