วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2542). ศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ : ต้นอ้อ 1999.
วันพุธที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2555
ภาคอีสาน
วิบูลย์
ลี้สุวรรณ (2542 : 173-174) กล่าวถึง ภาคอีสานเป็นดินแดนที่แยกจากลาวโดยมีภูเขาที่ยกขึ้นมา
หันด้านชันไปทางภาคกลาง ด้านใต้หันด้านชันไปทางที่ราบต่ำเขมร
ที่ราบสูงนี้ลาดเอียงไปทางตะวันออกไปสู่บริเวณที่ลุ่มแม่น้ำโขง
บริเวณตอนกลางค่อนไปทางเหนือ คือ เขาภูพาน
จากบริเวณใกล้ปากน้ำมูลทางใต้ขึ้นไปทางเหนือ โค้งประจบกับบริเวณที่สูงแถบภูกระดึง
จังหวัดเลย ทำให้ภาคอีสานมีลักษณะเป็นแอ่งสองแห่ง คือ
แอ่งโคราช เป็นแอ่งที่มีอาณาเขตกว้างขวาง มีแม่น้ำมูลและสาขาใหญ่น้อย คือ
ลำน้ำชี ปาว และพอง ไหลผ่านลงสู่แม่น้ำโขง ทางภาคตะวันออก
ส่วนแอ่งแผ่นดินตอนบนของที่ราบสูงเลยทิวเขาภูพานขึ้นไป คือ แอ่งสกลนคร มีเนื้อที่กว้าประมาณ 5.-100กิโลเมตร มี
แม่น้ำสงคราม แม่น้ำพุ่ง ซึ่งไหลลงสู่แม่น้ำโขง มีหนองน้ำที่มีน้ำใช้ตลอดปี คือ
หนองหาน จังหวัดสกลนคร เป็นหนองน้ำหรือทะเลสาบน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ
วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2542). ศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ : ต้นอ้อ 1999.
วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2542). ศิลปหัตถกรรมพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ : ต้นอ้อ 1999.
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น