ศิลปะการต่อสู้มือเปล่าที่มีพิษสงรอบตัว
เป็นศิลปะประจำชาติและเอกลักษณะของชาติมาตั้งแต่ยุคโบราณ
ปัจจุบันได้รับการยอมรับว่าเป็นศิลปะการป้องกันตัวและจู่โจมที่อันตรายร้ายแรงที่สุดแขนงหนึ่ง
ขณะเดียวกันท่วงท่า “แม่ไม้มวยไทย” ตลอดจนการ “ขึ้นครู” หรือ ไหว้ครู้”
กลับมีลีลางดงามชนิดหาตัวจับได้ยากในศิลปะแขนงอื่น
จระเข้ฟาดฟาง
หนึ่งในแม่ไม้มวยไทยที่รู้จักชื่อเสียงกันดีที่สุด
แม่ไม้นี้ใช้ส้นเท้าฟาดไปทางด้านหลัง
เมื่อคู่ต่อสู้พลาดถลันเสียหลักจึงหมุนตัวเตะด้วยลูกเหวี่ยงส้นเท้า
หนุมานเหยียบลงกา
เป็นท่ารับลูกเตะที่สวยงามและอันตราย
ผู้ใช้ต้องเข้าทำอย่างรวดเร็วโดยยืมพลังคู่ต่อสู้เป็นแรงส่งตัวเองขึ้นไปเหยียบบ่าแล้วถองศอกลงกลางศีรษะ
ทิ้งน้ำหนักลงพร้อมน้ำหนักตัว
มอญยันหลัก
แม่ไม้มวยไทยในการรับหมัด โดยใช้เท้าข้างหนึ่งถีบยันยอดอก
หรือท้องของคู่ต่อสู้ ทำให้คู่ต่อสู้เสียหลักเข้าทำไม่ได้
ฐิติพันธ์ พัฒนมงคล. (2555 : กรกฎาคม-กันยายน) “มวยไทย
ภูมิไทยเหนือกาลเวลา.”
วัฒนธรรม. ปีที่ 51 ฉบับที่ 2 : 44-51
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น